Bacharach | dag 1

Onze eerste vakantiedag is aangebroken. Na een lekker ontbijt verzorgd door mijnlief vertrekken we om 1 minuut voor 11 richting onze vakantiebestemming Bacharach am Rhein. Hans rijdt omdat ik nog steeds moe ben en me slecht kan concentreren … loooong COVID 🥺. Zo lief want hij heeft een hekel aan autorijden.

Op een gegeven moment stuurt Hans de rijksweg af. Niet in de gaten want ik zit helemaal in mijn boek. Hans heeft het uitzichtpunt voor Koblenz gezien. We genieten nog even van het uitzicht voordat we verder reizen.

We reden via Venlo om zaken te vermijden waar ze zoals altijd met de weg bezig zijn. Een verhaal zonder eind volgend mij. Na een uur of twee stoppen we bij een tankstation om te tanken en een rustpauze te nemen. Ik loop alvast naar de kassa. Een Nederlander voor een ongelofelijk vette Mercedes kijkt mij minachtend aan. “Nederlanders met veel geld zeker. Die tanken aan de snelweg. Even van de snelweg af en je kunt veel goedkoper tanken!” zegt de man met een bek met brood. Mijn repliek ligt op mijn lippen: “Moet jij nodig zeggen met die vette bak” maar ik doe het niet. In plaats daarvan zeg ik schuchter “Tja, we zijn nog maar net in Duitsland …” Hij moppert en moppert nog wat na terwijl ik me omdraai en mijn weg naar de kassa vervolg.

Nadat ik betaalt heb, loop ik terug naar de auto … Huh, auto weg. De vette man wijst naar rechts en zegt: “Daar staat hij”. Ik draai me om, zie Hans staan, kijk de man aan en zeg “Bedankt hè”.

We parkeren de auto, pakken los geld voor een plasbeurt en lopen naar het restaurant. We lopen naar de wc, waar een vreemde vrouw met een schoonmaker praat. Hij probeert haar uit te leggen hoe ze door het poortje komt. Intussen probeer ik met mijn telefoon te betalen.
De drie euro die ik in mijn hand heb zijn namelijk als sneeuw voor de zon verdwenen … “Kaart niet herkend” zegt het apparaat. Hans, die het stel aanschouwt, zegt tegen de vrouw: “Nee, niet erdoor lopen, zij heeft net betaald!” en loopt zelf door het poortje. De schoonmaker ontploft zowat, maakt illegaal een ander hekje open en laat de vrouw binnen. Hans is dus gratis gaan plassen …

Ik bestel de koffie bij de koffiebar en Hans bestelt het eten. Terwijl ik op de koffie wacht, vraagt Hans wat ik wil. “Doe maar de falafel.” “Goed idee, neem ik ook”. De man achter de counter vraagt wat ik wil. “Twee falafel bakken” antwoord ik. “Kan hij niet voor zichzelf beslissen?” vraagt hij. Weer zo’n rare snuiter denk ik en loop terug om de koffie op te halen. Ik kies een plekje bij het raam en wacht op Hans.
Tijdens het eten praten we nog even over de twee rare snuiters. De opmerking van de tweede man begrijp ik pas als Hans zegt dat hij even op mij wacht voordat hij bestelt. Toch vreemd allemaal: twee rare snuiters en geld verdwenen …

We vervolgen onze weg richting Bacharach. Zonder file zo waar komen we rond half vier aan in Bacharach. Hans parkeert de auto buiten de stadsmuur en koopt een dagkaart voor wel 4 euro! Daar kun je in Utrecht nog niet eens 1 uur voor parkeren. 
We lopen door de prachtige stadspoort.

Een rondwandeling door de Altstadt brengt ons op de mooiste plekjes: veel stadspoorten, een stoa op de stadsmuur, een prachtige kerk, prachtige vakwerkhuizen. Hieronder een impressie:

Na deze mooie impressie komen we bij de Gutshof “Zum Grüner Baum” aan van Weingut Bastiaan. Ik bestel een droge rosé en Hans een droge Riesling, de ORION-RIESLING. Met daarbij een Flammkuchen met geitenkaas en pepers voor mij en een Flammkuchen origineel voor Hans. Heerlijk genieten van de zon, de wijn, het eten en het idyllische plekje. 

We bestellen nog wat te drinken. Voor mij een grauer Burgunder en voor Hans een Schorle, gewoon omdat hij niet weet wat het is. Een groot glas wordt voor hem neergezet. We kijken elkaar aan en vermoeden sterk dat dit wijn met bronwater is. En inderdaad .. Wel verfrissend maar het smaakt naar niks.

Rond zes uur rijden we verder richting ons vakantieappartement dat even buiten Bacharach ligt in het stadsdeel Neurath. Een ongelooflijk steile weg, vol onoverzichtelijke haarspeldbochten leidt ons naar Neurath. Het is even zoeken maar toch hebben we het huis gevonden. Een huis met een Nederlandse vlag in de tuin. We stappen uit, willen het hek opendoen en de voordeur zwaait open. Een vriendelijke man en een lieve blonde retriever stappen naar buiten. De man zegt: “Hans und Elschen” wat schattig. Ik antwoord: “Jurgen, glaub ich”. Hij wijst ons waar we de auto kunnen parkeren, bij de dikke boom links en dan weer links. Voor de garage is een parkeerplek voor ons.

We gaan even aan de tuintafel kletsen met Jurgen voordat hij ons het huis laat zien. We kunnen de hele tuin gebruiken. Er staat een schattige schommelbank, een groentenkas, een insectenhotel, twee terrassen en een zwembad in de tuin. Jurgen schenkt ons de beloofde fles wijn en vraagt ons of we dinsdag een wijntje met hem willen drinken en bij te kletsen. We spreken om 6 uur af.

Na uitgepakt te hebben, strijken we op het terrasje neer en genieten met een glaasje wijn van het uitzicht. 

We zagen van alles vliegen. We pakken onze camera’s en speuren de tuin af naar beestjes. Het insectenhotel liet van alles zien, waaronder deze goudwesp en een Franse veldwesp. Ook vlinders zat in de tuin, zoals dit oranje zandoogje.

Moe en vol van indrukken stappen we om 10 uur het bed in.