Dag 7: 💝Florence💝 🕌 Il Duomo 🕌💝

6 juni 2019

Vandaag staat het bezoek aan de 91 meter hoge koepel van Il Duomo op het programma. De drie na grootste kathedraal van Europa. We hebben kaartjes gereserveerd. Skip-the-line noemen ze dat voor de toeristen. Maar ja als iedereen dat gaat doen krijg je alsnog een rij. 

Het is even doorlopen maar inmiddels kennen we de stad en waren in plaats van binnen 33 minuten er al binnen 25 minuten. We tonen ons kaartje en moeten achteraan aansluiten. Als het tijd is, ben je zo binnen zeggen ze. Hans zegt nog schertsend “skip-the-line” en een Amerikaan lacht en voegt zich bij ons in de rij. We raken aan de praat. Hij vertelt dat hij uitgenodigd is bij een bruiloft in het zuiden van Italië. Leuk, maar heeft geen zin heeft om daar alle dagen te blijven. Hij wil wat zien dus besluit hij Florence te bekijken. Hij vraagt of hoe de binnenzijde van de Dom is. Ik verteld hem dat onze fietsgids heeft gezegd dat je beter naar het doophuis tegenover de Dom kunt gaan. Die is van binnen veel mooier. De binnenkant Dom is in vergelijking met de buitenkant wel heel saai.

Het is tijd. Er komt beweging in de rij. Binnen een paar minuten zijn we binnen. De Amerikaan die nog achter ons liep is ineens verdwenen. Hoe dan?? Misschien toch het verkeerde of geen kaartje? 

Binnengekomen is er weer controle. Tassen worden onderzocht, grote flessen water ingenomen en zelf moeten we door een scanpoortje lopen. We komen bij een hek en halen ons kaartje door de scanner. Wel goed hoor, want zo loopt  iedereen heel gedoseerd de trappen naar de koepel op.

Ik ben bang dat het erg nauw en stijl zou zijn. Valt mee... aan het begin dan. Hoe hoger des te smaller het wordt en gaat zelfs over in een doorgaande wenteltrap zonder bordessen. We komen aan de voet van de koepel .... mijn God .... een hele smalle loopring met glazen wand bevestigd aan de binnenzijde van de koepel. Op driekwart van de ring is een deur die verder leidt naar de voet van de lantaarn bovenop de koepel. Daar moeten we heen .... kak, hoogtevrees, paniek.... trillend en shakend als een espenblad schuifel ik tegen de wand geplakt en de railing omklemmend door naar de opening. Wat een hoogte brrrr.

Hans zegt “Kijk omhoog, zo mooi !” ... oké ... omhoog kijken wil ik wel...niet naar beneden en niet naar achteren .... ik aanschouw het prachtige fresco ... 

De paniek slaat verder toe (terwijl ik dit typ, beleef ik het opnieuw .... het zweet staat alweer in mijn handen🤯😳🙀) ... ik zie een nog smallere stillere trap ... ik vraag aan de suppoost waar is de uitgang? Hij wijst naar het een uitgang die nog verder ligt. “Ga jij maar verder naar boven” zeg ik tegen Hans “Ik zie je wel beneden.” Hans loopt nog even mee naar de ring, zegt me gedag, ik mompel doei en durf niet eens meer om te kijken. Ik schuifel zwetend en shakend verder ... Gelukkig daar is de deur ... even bijkomen en de situatie bekijken. Shit ... wel een diepe afstap naar de wenteltrap ... moed verzamelen .... niemand in de buurt ... niemand voor me om de diepte te breken. Met alle moed die ik kan verzamelen stap ik shakend, de muren vasthoudend (nee geen trapleuning, ook dat nog) de diepte in. Stapje voor stapje schuifel ik de trap af. Ik hoor stemmen achter me die steeds dichter bij komen. Ja hoor, volk. Ik draai mijn hoofd schuchter om en zeg “Sorry, I am soooo scared !” De Aziatische man zegt “Take your time, easy, don’t  it’s oké!” “Thank you!” antwoordt ik nog.

Een stuk lager kom ik op een plateau uit voor een ruimte vol folterwerktuigen. Daar staan een moeder en zoon. Ze zien de angst in mijn ogen. “Come stand over here, take a rest”. De jongen, een jaar of 23 schat ik, heeft hetzelfde probleem. Ook bij hem is het op de ring in de koepel beginnen. Samen staan we nog na te shaken en kletsen er een end op los.

Daar komt MijnLief. We dalen de trappen voorzichtig samen verder af. Buiten gekomen, na iets meer dan een uur, vertelt Hans dat de trappen naar boven nog smaller zijn en dat je tegenliggers hebt. Maar ook hoe mooi het uitzicht buiten is. Gelukkig heeft hij foto’s gemaakt die ik kan bewonderen.

We besluiten in de plaatselijke brouwerij Beer House Club te gaan lunchen. Nog natte haren van het angstzweet kiezen we voor een gerecht en voor een Italiaanse triple met de naam  Fuoco van de microbrouwerij Birra dell’Eremo uit Capodacqua di Assisi.

Het eten en het biertje zijn heerlijk. Ik kom bij terwijl Hans nog volop aan het vertellen is en de foto’s laat zien. We proberen nog een IPA Freerife van de brouwer Birrificio Del Ducato uit Soragna, Parma. Dit is de laatste keer ... IPA’s zijn niet ons ding ... we vinden het t zepig smaken.

Na de lunch steken we de Arno weer over via de Ponte della Grazie voor een bezoek aan de Giardino delle Rose. Een prachtige rozentuin met beelden, waterpartijen en niveau verschillen onder aan de voet van de Piazzale Michelangelo. Je hoort daar niets van de stad. Alleen maar vogels, het gekletter van fonteinen en stemmen van een kunstenaarclubje die aan het schilderen zijn.

Het is inmiddels half vijf geworden. We dalen af richting de Arno en besluiten een Aperol Spritz te drinken bij Enoteca Bevovino. Genietend van de Aperol Spritz en de voorbijgangers genieten we nog even na van de vermoeiende dag.

In het centrum gekomen schuiven we om half zeven aan in de Pizzeria del’ Medici tegenover Ciro & Sons die helaas dicht is. De pizza’s zijn verrukkelijk en gaan dan ook schoon op.🥗.

Moe maar voldaan van alles wat we beleefd hebben stappen we onder een verkwikkende douche en gaan vroeg slapen😴😴😴.