Dag 6: 💝Florence 💝🚆Pistoia🔫

5 juni 2019

Krijg ik vanmorgen toch een WhatsApp van mijn collega Meriël: “En hoe is het in Florence? Wij hebben gisteren hard gezwaaid toen we onderweg naar Pistoia voorbij reden”. Laten wij nou net onderweg zijn naar het station om de trein naar Pistoia te pakken? Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens.

We komen in het station aan en willen een kaartje kopen. Eerst staan we bij het verkeerde loket: voor de speciale treinen naar de grote steden. Het juiste loket vinden we al snel. Nou ja loket.... meer een kamer met enorm veel ticket-automaten. Het is wel een puzzel hoor. Keuze maken, nee toch niet, weer terug in het menu ....We krijgen het voor elkaar om een van de machines compleet vast te laten lopen. We stappen opzij naar een andere machine. Inmiddels snappen we een beetje hoe het werkt en krijgen al gauw een kaartje ... nou ja kaartje ... zo breed als een A4-tje dus. Kosten: € 4,60 enkele reis voor 34 kilometer. Voor die prijs kom je nog niet eens van Houten Castellum naar Utrecht ....

Op het digitale bord staat dat er bij perron 5 moeten zijn. De conducteur staat op het perron en ik vraag netjes in het Italiaans of dit te trein naar Pistoia is. Kom, zegt de conducteur, en loopt naar de voorkant van de trein. Die trein (op perron 3) gaat naar Lucca maar stopt in Pistoia en is veel sneller. Ik vertaal het voor Hans maar besluiten toch de stoptrein te nemen. We hebben tijd, zeg ik tegen de conducteur, kunnen we genieten van de omgeving, de conducteur lacht en knikt bemoedigend.

We stappen de koele trein in en kiezen een plaatsje en binnen enkele minuten vertrekken we. Een halte later stapt een een Italiaanse vader met zijn zoon in en gaan tegenover ons zitten. Al gauw blijkt dat de jongen autistisch is. De jongen wil met mij praten, maar zijn vader zegt: “Nee, die mevrouw spreekt geen Italiaans. Ze zijn Frans”. “Signora, signora” zegt de jongen weer en raakt mijn arm aan. Zijn vader herhaalt weer dat we geen Italiaans spreken. Ik besluit wijselijk mijn mond te houden. Weer zegt de jongen: “Signora, Signora” en raakt zelfs mijn benen aan. De jongen gaat staan en net op het moment dat hij zich op mij wil laten vallen grijpt zijn vader hem beet en dreigt op een andere plaats te gaan zitten. De jongen weigert, kalmeert en ze gaan weer zitten. Dit gaat zo’n drie haltes door, zelfs tot het bijna verscheuren van hun treinkaartjes die de jongen eindelijk te pakken kreeg. Ze stappen uit ...

Pistoia: Een stad aan de voet van de Apennijnen waar veel metaalindustrie is. Vroeger werden daar veel wapens gemaakt en ook het pistool dat zijn naam aan de stad te danken heeft. De Fyra treintoestellen, de grote flop van de Nederlandse spoorwegen, komt daar ook vandaan.

We komen na ruim drie kwartier aan in Pistoia. Een sanitaire stop is hard nodig. Het toilet vinden we na veel zoeken. We verwachten het eigenlijk min of meer bij de ingang van het station, waar we ineens de aanduidingen voor het toilet zien. Terug naar het perron ... het toilet ligt helemaal aan het einde van perron 1. Daar aangekomen blijkt het dicht wegens schoonmaakwerkzaamheden. Misschien in de bar. Nee helaas. Toch maar terug ... een mevrouw doet gelukkig open en we stappen een heel schone frisse toiletruimte in. Een grote wasbak met groepjes van drie kranen. Van links naar rechts zeep, water, lucht. Bijzonder ...

We lopen door de stad en komen na een tijdje door gezellige straatjes, langs de opbrekende markt over het Palazzo della Sala met veel restaurantjes. Even spieken op de menukaarten ... nee niks vega’s. We lopen naar links door de Via del Lastrone langs nog meer restaurantjes. Uiteindelijk spreekt ons, qua sfeer en menukaart en het feit dat het daar stinkend druk is, het restaurant La BotteGaia het meest aan. Blijkt ook nog eens 12 keer op rij tot beste restaurant verkozen te zijn. 

We nemen een plaatsje binnen achterin bij de open deur. Lekker koel met een windje in de rug en het zicht op de Palazzo del Duomo.

Even een impressie van de stad:

Tegen een uur of half 5 keren we terug naar het station. We kopen weer een ticket, dit keer een heel klein kaartje dat we moeten afstempelen. De stempelautomaat doet het niet denken we. Volgens de beschrijving op het apparaat moet je het kaartje in de breedte stoppen maar dan verdwijnt ie helemaal. Dus dat durven we niet. Ik loop naar het loket en zeg tegen de man achter het glas dat het stempelapparaat het niet doet. Vreemd vindt huh het maar tekent het kaartje af met datum, handtekening en stempel.

De trein, een dubbeldekker, komt met 5 minuten vertraging het station binnenglijden. We stappen in en gaan bovenin zitten. Warm ondanks de airco en het gevoel geen zuurstof te krijgen. Gelukkig is het dit keer geen stoptrein. We stappen na iets meer dan een half uur  uit en lopen via perron 1 naar buiten langs het Fort.

Geen zin om helemaal naar de supermarkt te gaan. We hebben alleen een flesje wijn nodig voor vanavond. Op het Piazza di San Jacopino is een vinotheek. We stappen binnen, een chagrijnige man kijkt ons aan, vraagt wat we willen en wijst ons droge witte wijnen aan. Goedkoopste fles 20 euro ... nee bedankt. We lopen naar de overkant en zien een kleine supermarkt. Lopen naar binnen, geen wijn. De eigenaar zit achter de kassa bij de ingang. Hij vraagt wat we willen. Witte droge wijn? Ja hoor.10 euro dan ga ik het halen. 2 minuten ok?? We gaven hem 10 euro ... de man springt op zijn fiets 🙄 ... wij blijven achter om op zijn winkel te passen.... 😂😂😂 Binnen een paar minuten komt hij terug met de wijn, overhandigt het en zegt .. als je meer nodig hebt dan kom je gewoon terug en dan haal ik het voor je. Hoe grappig is dat 🤣🤣😂😂

Om 19.30 uur gingen we op weg naar I Templari, dit keer via de kortste weg🤣🤪, om een hapje te eten. Ze vonden het leuk ons weer terug te zien. Het eten was weer fantastisch.